Daw’r wythnos yma yr diwrnod byraf y flwyddyn a hefyd yr adeg twyllaf o’r flwyddyn, wedi ei oleuo am ennyd fer gan y fflam Nadoligaidd.
Yn draddodiadol mae’n amser i adlewyrchu ar flwyddyn arall sydd wedi mynd heibio mor sydyn, ac edrych ymlaen at be ddaeth yn y flwyddyn newydd.
Yn wleidyddol, mae 2017 wedi bod yn flwyddyn anhygoel. Etholiad cyffredinol gyda bwriad o sicrhau awdurdod i’r Llywodraeth, ond yn hytrach cynhyrchwyd Senedd grog. O achos hynny, gall dadlau bod dylanwad pob aelod unigol yn fwy gwerthfawr na unrhyw Senedd o’r blaen.
Wrth gwrs, mae Brexit wedi dominyddu’r agenda cartrefol ac mae’n edrych yn debygol i barhau i wneud hynny am yn y dyfodol. Beth bynnag a ddaw yn ein gwleidyddiaeth fewnol, mae’n fater o gyfraith ryngwladol y byddwn yn gadael yr EU ar Fawrth 29, 2019. Felly, mae gan bob gwleidyddwr o bob plaid ddyletswydd i sicrhau bod ein hymadawiad mor llwyddiannus a syml a phosib.
Wrth edrych ymhellach, mae’r byd yn ymddangos yn safle peryclach byth. Mae rheolaeth ddinistriol Daesh yn Syria ac Iraq bron a dod i ben, ond mae Syria ei hun yn parhau i fod yn destun o reolaeth greulon Bashar al-Assad, wedi ei gefnogi gan Rwsia ac Iran.
Yn y Dwyrain Pell, mae Gogledd Korea yn ystumio un o fygythiadau rhyfel niwclear mwyaf ers disgyniad yr Undeb Sofietaidd, yn ymddangos fel eu bod ddim yn poeni o osgo cynyddol bygythiadol ac afresymol.
Wrth edrych ar y gefnlen yma, byddai’n rhesymol i fod yn anobeithiol; ond rhaid cofio fod y byd wedi cael sialensiau trychinebus trwy gydol ei hanes ac wedi eu goruchaf.
Yn ein hamser tywyllaf, pan bod popeth yn ymddangos yn dywyll, dyle ein bod atgoffa ein hunain o’r neges o heddwch, cariad a gobaith a rhoddwyd iddynt gan y babi yn y preseb. Fuodd o hefyd, yn byw mewn amodau anodd ac diancwyd fel ffoaduriwr o’r Aifft. Llwyddodd i oruchaf tlodi, ofn, ymwthiant, a chaledfyd.
Lle bynnag y byddwch y Nadolig yma, dwi’n gobeithio byddi’n Nadolig hapus i chi ac eich teulu.
